Szkoła Języków Antycznych i Orientalnych Uniwersytetu Wrocławskiego

Szkoła Języków Antycznych i Orientalnych działa od roku 2000 przy Instytucie Studiów Klasycznych, Śródziemnomorskich i Orientalnych na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego (Zarządzenie Nr 65/2000 Rektora Uniwersytetu Wrocławskiego z dnia 22 listopada 2000).

Oferta dydaktyczna Szkoły adresowana jest do wszystkich, którzy chcą uzupełnić swoje wykształcenie o podstawy kultury i cywilizacji europejskiej oraz pragną poznać języki i kulturę krajów Wschodu (dodatkowo organizowany jest kurs języka nowogreckiego i chorwackiego).

Kurs podstawowy trwa 2 lata (4 semestry). W semestrze odbywa się 45 godzin zajęć. Absolwenci otrzymują certyfikat ukończenia danego kursu wydany przez Dziekana Wydziału Filologicznego UWr.

Wszystkie zajęcia Szkoły Języków Antycznych i Orientalnych odbywają się w budynku Instytutu Studiów Klasycznych, Śródziemnomorskich i Orientalnych przy ul. Komuny Paryskiej 21

Osoby zainteresowane tą ofertą mogą uczęszczać na kursy następujących języków:

ARABSKI

Język arabski należy do grupy języków południowo-zachodnio-semickich, jest obecnie jednym z najbardziej rozpowszechnionych języków grupy semickiej. Grupa ta dzieli się na trzy obszary: południowo-arabski, abisyński i północnoarabski. Źródłem do poznania tzw. klasycznego języka arabskiego jest przede wszystkim tekst Koranu skodyfikowany w pierwszej połowie VII n.e., a ponadto teksty zwane hadisami, tj. krótkie informacje - komentarze na temat życia Proroka Mahometa (Muhammada) i jego towarzyszy, wyjaśniające i interpretujące zbyt zawiły lub nieścisły tekst Koranu. Ogółem językiem arabskim wraz z jego dialektami posługuje się obecnie około 100 milionów ludzi. Język arabski literacki jest jedynym oficjalnym językiem wszystkich krajów arabskich, językiem literatury pięknej, prasy, radia, telewizji, szkoły oraz częściowo kina i teatru.

Język arabski zaliczany jest do grupy języków fleksyjnych, tj. stosujących odmianę wyrazów - deklinację i koniugację.

Dwuletni podstawowy kurs obejmuje naukę współczesnego arabskiego języka literackiego. Program ułożony jest według stopniowania skali trudności. Pierwsze zajęcia poświęcone są nauce alfabetu w formie pisemnej oraz ćwiczeniom z wymowy poszczególnych spółgłosek. Następnie uczestnicy kursu są zapoznawani z podstawowymi konstrukcjami zdaniowymi oraz podstawowym zasobem leksykalnym rzędu kilkudziesięciu słów. Pozostałe zajęcia obejmują pracę nad tekstami ciągłymi oraz ćwiczenia o wzrastającym stopniu trudności, z których każde, obok zawartego w nim materiału gramatycznego, ma za zadanie dostarczyć uczestnikom pewnej ilości konstrukcji frazeologicznych oraz słownictwa z rozmaitych dziedzin, takich jak: człowiek, dom, rodzina, szkoła, życie codzienne, stosunki międzyludzkie, zdrowie, handel, oraz różnych form rekreacji: teatr, kino, sport, itp. Po opanowaniu podstawowego programu gramatycznego i leksykalnego znaczna część zajęć poświęcona jest prowadzeniu konwersacji. Podczas kursu wykorzystywane są nagrania audio, a każdy uczestnik otrzymuje teksty i ćwiczenia ułatwiające naukę języka arabskiego.

Po dwóch latach nauki uczestnik kursu jest w stanie pisać i czytać po arabsku oraz swobodnie porozumiewać się w tym języku szczególnie na tematy dotyczące życia codziennego.

CHORWACKI

Język chorwacki należy do grupy języków południowosłowiańskich, a jego współczesna literacka wersja powstała w XIX w. z dialektu sztokawskiego. Jest językiem urzędowym Chorwacji, ale używany jest także w sąsiadujących z nią krajach Półwyspu Bałkańskiego. Zapisywany jest alfabetem łacińskim z dodatkowymi znakami diakrytycznymi.

W ciągu 2 lat kursu języka chorwackiego uczestnicy rozwijają kompetencje komunikacyjne w stopniu umożliwiającym swobodne porozumiewanie się po chorwacku na tematy dotyczące życia codziennego. Naszą ofertę kierujemy do wszystkich miłośników kultury chorwackiej i turystów.

HEBRAJSKI

Język hebrajski należy do kananejskiej gałęzi północno-zachodniej podgrupy języków semickich. Do czasów niewoli babilońskiej był codziennym językiem Żydów. Od V w. p.n.e. stopniowo przestaje być w potocznym użyciu, stając się językiem literatury religijnej i naukowej.

W historii języka hebrajskiego można wyróżnić dwa okresy: 1) klasyczny (biblijny) obejmujący lata 1200- 200 p.n.e. i zaświadczony głównie w Starym Testamencie oraz 2) nowohebrajski (pobiblijny) od II w. p.n.e. zachowany w tekstach apokryficznych, literaturze qumrańskiej i rabinicznej pierwszych wieków n.e. (Miszna, Midrasze). W latach osiemdziesiątych XIX w. podjęto udaną próbę ożywienia języka hebrajskiego. Obecnie w państwie Izrael mówi się po hebrajsku w nieco zmodyfikowanej sefardyjskiej wersji fonetycznej. Dzisiejsza hebrajszczyzna, mimo konieczności dostosowania jej do potrzeb życia współczesnego i wpływu języków europejskich, zwłaszcza w słownictwie, nawiązuje do języka biblijnego. Według tradycji rabinicznej, zanim Bóg pomieszał języki, hebrajski był mową całej ludzkości i tak też się stanie w czasach Mesjasza.

Podstawowy 2-letni kurs języka hebrajskiego podzielony jest na dwie części. W pierwszym roku nauki uczestnicy kursu zapoznawani są z hebrajskim biblijnym, historią języka i alfabetu. Nauka odbywa się na wybranych tekstach biblijnych obrazujących nie tylko zasady gramatyczne, ale ukazujących również realia i ciekawostki z życia starożytnych Hebrajczyków. Kursanci przygotowywani są do samodzielnego tłumaczenia ksiąg Starego Testamentu. Drugi rok poświęcony jest nauce współczesnego języka hebrajskiego, używanego w państwie Izrael. Ukazywane są podobieństwa i różnice pomiędzy dzisiejszym hebrajskim a biblijnym. Praca odbywa się na współczesnych tekstach, wprowadzana jest nauka konwersacji w języku hebrajskim.

HINDI

Hindi jest najbardziej rozpowszechnionym językiem w Indiach: mieszkańcy północnych i środkowych Indii od Asamu po Goa i od Leh do Puri posługują się nim jako językiem macierzystym bądź drugim wyuczonym. Hindi jest również nauczane, rozumiane i używane na południu Indii. Znający hindi są w stanie porozumieć się w Pakistanie, gdzie dominuje język urdu, wykorzystujący tę samą co hindi gramatykę i w dużej mierze słownictwo, a różniący się głównie zapisem.

Hindi jest głównym urzędowym językiem republiki Indii. Od odzyskania niepodległości w 1947 roku uznawany był za język „narodowy”, a od 1950 stał się językiem ogólnopaństwowym, jest obecnie jednym z 23 języków konstytucyjnych Indii. Językiem hindi posługuje się ponad 400 mln ludności, głównie w Indiach, ale i poza Indiami, m. in.: 1 mln w Republice Południowej Afryki, 500 tys. w Nepalu, 350 tys. w Bangladeszu, 300 tys. na Fidżi, 235 tys. w Jemenie, 150 tys. w Ugandzie, po 100 tys. na Mauritiusie i Surinamie, setki tysięcy w Trinidadzie i Tobago oraz w Europie Zachodniej, głównie w Wielkiej Brytanii. Pod względem liczby mówiących hindi zajmuje czwarte miejsce na świecie (po chińskim, angielskim i hiszpańskim).

Hindi, język indoeuropejski należący do grupy indyjskiej, zapisywany jest sylabicznym pismem dewanagari, charakteryzuje się stosunkowo nieskomplikowaną gramatyką oraz słownictwem zapożyczonym z sanskrytu, perskiego i arabskiego z dużą domieszką słów angielskich. Hindi posiada dużą ilość dialektów, najważniejsze z nich to khari boli, bradź, awadhi, bagheli, ćhattisgarhi, bundeli i kanaudźi. Forma standardowa języka hindi bazuje na dialekcie khari boli (używanym na północ i wschód od Delhi) i odznacza się dużą różnorodnością stylów wypowiedzi. Bogata i zróżnicowana współczesna literatura hindi wykształciła się wraz z rozwojem tego dialektu w drugiej połowie XIX wiek, ale jej początki sięgają XI wieku i pierwszych form literackich w dialekcie apabhramśa.

Znajomość hindi może być szczególnie przydatna badaczom historii, literatury, językoznawstwa, religii, antropologii społecznej i kulturowej, muzyki, sztuki, medycyny naturalnej, ale też wszystkim tym, którym zależy na bezpośrednim kontakcie z Indiami, z indyjską literaturą i kulturą. W stanach Uttar Pradeś, Uttarkhand, Himaćal Pradeś, Harijanie, Madhya Pradeś, Biharze, Radżasthanie oraz na terytorium stołecznym Delhi hindi jest oficjalnym językiem administracji stanowej oraz podstawowym językiem wykładowym w szkołach i uniwersytetach.

JAPOŃSKI

Język japoński jest językiem wschodnioazjatyckim o niejasnym pochodzeniu. Niektórzy twierdzą, że wywodzi się z grupy języków ałtajskich, a inni utrzymują nawet, że jest spokrewniony z baskijskim. Choć Japończycy stosują aż trzy systemy pisma: dwa sylabariusze - HIRAGANA, KATAKANA oraz znaki chińskie KANJI, to wystarczy poznać 46 znaków hiragany, żeby zacząć czytać po japońsku!

Gramatyka języka japońskiego jest prostsza od gramatyki naszego języka (na przykład: występują tylko dwa czasy - teraźniejszo-przyszły i przeszły), a wymowa jest bardzo łatwa dla Polaka. Język japoński wcale nie jest tak trudny, jak mogłoby się wydawać. Różni się za to całkowicie od języków europejskich!

Język japoński to klucz do drzwi do świata kultury i sztuki, które składają się nie tylko z sushi, mang, anime, bonsai, karate, origami, sake, kimon, sumo, ikebany i seppuku, ale także do skomplikowanego systemu społecznego, tradycji i wysoko rozwiniętej techniki oraz wielu, wielu innych ciekawych rzeczy.

Kurs języka japońskiego przewiduje opanowanie dwóch sylabariuszy (hiragany i katakany) a także minimum 100 chińskich znaków kanji. Po czterech semestrach nauki uczestnik może dość swobodnie używać prostego języka japońskiego w tematach dnia codziennego. Z powodzeniem może pojechać do Japonii i pytać o drogę, zamawiać jedzenie w restauracjach, zaprzyjaźnić się i rozmawiać z japońskimi znajomymi o swoich zainteresowaniach, planach i zamiarach. Może też wytłumaczyć, jak zrobić ulubioną polską potrawę, a Japończykom spotkanym w Polsce potrafi wyjaśnić, gdzie są najciekawsze miejsca i co najlepiej kupić jako omiyage, czyli pamiątkę. Program nauki skonstruowany jest tak, że po opanowaniu całej podstawowej gramatyki, naukę języka można kontynuować we własnym zakresie, poszerzając tylko zasoby słownictwa i znaków chińskich. Kurs języka japońskiego urozmaicony jest małymi wykładami o historii i kulturze Japonii. Można się z nich dużo dowiedzieć o życiu codziennym w Kraju Kwitnącej Wiśni, obyczajach i zachowaniach Japończyków oraz stereotypach na ich temat. Można też na własne oczy zobaczyć kimona i sprawdzić się w trudnej sztuce kaligrafii.

KOREAŃSKI

Język koreański jest językiem o nieustalonej przynależności genetycznej. Według niektórych teorii łączony jest z językami ałtajskimi, część lingwistów wskazuje też na podobieństwa do języka japońskiego. Obecnie posługuje się nim około 70 milionów ludzi. Są to przede wszystkim mieszkańcy Półwyspu Koreańskiego, a także Koreańczycy mieszkający w chińskiej prowincji Yeonbyeon, Uzbekistanie, Kazachstanie, USA oraz Ameryce Południowej.

We współczesnym języku koreańskim wyróżnia się kilka dialektów, ale występujące między nimi różnice, z wyjątkiem dialektu z wyspy Cheju, nie uniemożliwiają wzajemnego zrozumienia. W Republice Korei językiem standardowym jest dialekt z okolic Seulu, w KRL-D – z okolic Pyeongyangu.

Charakterystyczną cechą struktury języka koreańskiego jest aglutynacja. W zdaniach obowiązuje szyk podmiot – dopełnienie – orzeczenie. Inną charakterystyczną cechą języka koreańskiego jest rozbudowany system honoryfikatywny. Użycie odpowiednich form grzecznościowych uzależnione jest od wieku, statusu w hierarchii społecznej, czy stopnia zażyłości rozmówcy.

Początkowo do zapisu języka używano ideogramów chińskich. Od 1443 roku Koreańczycy mają własny, oryginalny system zapisu - hangeul. Jest to alfabet fonetyczny. Składa się z 19 spółgłosek i 21 samogłosek. W przeciwieństwie do większości znanych obecnie systemów pisma, które ewoluowały przez wieki, Hangeul jest wynikiem pracy grupy uczonych działających pod patronatem króla Sejonga. Twórcy i propagatorzy hangeulu twierdzili, że każdy jest w stanie się go nauczyć. „Osoba zdolna opanuje go w jeden dzień, idiota będzie potrzebował nie więcej niż dziesięć dni.” W KRL-D jest jedynym obowiązującym systemem pisma, w Republice Korei obowiązuje system mieszany (hangeul wraz z ideogramami chińskim), ideogramy są jednak coraz częściej zastępowane zapisem fonetycznym w hangeulu.

Kurs przewiduje naukę języka koreańskiego w jego odmianie używanej w Republice Korei. Obejmuje naukę alfabetu – Hangeul, podstawowych konstrukcji gramatycznych, słownictwa i konstrukcji frazeologicznych dotyczących życia codziennego.

NOWOGRECKI

Język nowogrecki, czyli język używany współcześnie w Grecji stanowi naturalną kontynuację języka używanego w starożytnej Grecji. Grecy posługują się obecnie tym samym alfabetem co ich starożytni przodkowie (choć nieco inaczej wymawiane są dziś niektóre litery alfabetu). Na język dzisiaj używany miały wpływ dwie odmiany języka: dimotiki (ludowa, popularna) i katharewusa (oczyszczona). Katharewusa utworzona została w XIX w. w nieco sztuczny sposób - na podstawie greki klasycznej. Ta odmiana, nawiązująca bezpośrednio do języka wielkich dzieł Grecji antycznej, odegrała co prawda niemałą rolę w kształtowaniu się języka Grecji nowożytnej, dostarczając językowi wielu nowych terminów w dziedzinach takich jak nauka, literatura, administracja, sądownictwo, dyplomacja, wojskowość itd., ostatecznie jednak została wyparta przez dimotiki, język używany przez ludność grecką powszechnie.

Kurs języka nowogreckiego adresowany jest do wszystkich miłośników języka i literatury nowogreckiej, jak również do turystów i odwiedzających Grecję oraz do wszystkich tych, którym potrzebna jest możliwość przyswojenia sobie podstawowych wiadomości o historii, kulturze, zwyczajach Grecji. Kurs ma na celu zapoznanie słuchaczy z językiem współczesnym, używanym dzisiaj przez Greków.

Naukę rozpoczyna się od poznania alfabetu, stopniowo wprowadzane są zasady wymowy, pisowni oraz gramatyki greckiej. Z czasem uczestnicy kursu przyswajają sobie i doskonalą umiejętność czytania, mówienia oraz pisania. Od początku nauki wprowadzane są zwroty, terminy, wyrażenia grzecznościowe, idiomy, powiedzenia pozwalające odnaleźć się w różnych sytuacjach w czasie pobytu w Grecji. Tematem przerabianych tekstów i konwersacji są z jednej strony zagadnienia życia codziennego (dom, rodzina, praca, wypoczynek, pogoda, kuchnia), z drugiej zaś sprawy związane z historią, literaturą, religią, kulturą grecką. Po 4 semestrach nauki uczestnik kursu odwiedzający słoneczną Helladę jest w stanie porozumieć się z jej mieszkańcami, zrobić zakupy w sklepie, zarezerwować bilet czy zamówić dania kuchni greckiej w restauracji.

SANSKRYT

Sanskryt to język należący do wielkiej rodziny języków indoeuropejskich. Jest to najpowszechniej używany w Indiach starożytnych i średniowiecznych język literacki, który odegrał olbrzymią rolę we wszystkich niemal sferach kultury dawnych Indii (takich jak literatura, filozofia, religia, nauka, prawodawstwo i obyczajowość). Pierwszym etapem rozwoju tego języka był język wedyjski lub tzw. sanskryt wedyjski (już od ok. połowy II tysiąclecia p.n.e.), język, w którym spisano najstarsze święte księgi dawnych Indii – Wedy. Kolejne ważne etapy rozwoju języka, to tzw. sanskryt epicki, w którym skomponowane zostały dwie starożytne epopeje indyjskie – Mahabharata i Ramajana, oraz sanskryt klasyczny – klucz do poznania przebogatej i intrygującej literatury klasycznej Indii starożytnych. Sanskryt w dalszym ciągu jest jednym z najważniejszych języków Indii, a jego wpływ na różne – dawniejsze i współczesne – języki, pisma oraz literatury nie tylko samych Indii, ale również innych krajów Dalekiego Wschodu, jest dobitnym świadectwem olbrzymiego znaczenia tego języka.

Z bogatej literatury sanskryckiej najlepiej znane są prawdopodobnie następujące dzieła:

• Upaniszady, spekulacyjne traktaty filozoficzne;
• Mahabharata i Ramajana, dwa wielkie eposy starożytne, z tych Mahabharata stanowi do dziś bodaj najdłuższy utwór literacki na świecie;
• Bhagawadgita, słynny poemat filozoficzno-religijny (wielokrotnie tłumaczony na język polski);
• traktaty sześciu klasycznych systemów filozoficzno-religijnych, z których najsłynniejsze to Jogasutry Patańdźalego (I-III w.);
• Kamasutra, słynny „Traktat o miłowaniu” autorstwa Watsjajany;
• Pańćatantra („Pięcioksiąg), najbardziej znany sanskrycki zbiór bajek i opowiadań, których echa odnajdziemy w literaturze bajkowej z różnych części świata, w tym także w literaturze polskiej;
• utwory najwybitniejszego poety dawnych Indii, Kalidasy (IV-V w.), autora dwóch eposów, trzech dramatów i poematu lirycznego.

Proponowany, dwuletni kurs językowy ma na celu przygotowanie uczestników do samodzielnej (jedynie z pomocą słownika) pracy z oryginalnym tekstem sanskryckim. Rozpoczyna się od nauki alfabetu devan?gar? oraz od zasad oddziaływania na siebie dźwięków w wyrazach i w zdaniach – zwanych zasadami połączenia (sandhi). Kolejne etapy to systematyczne poszerzanie wiedzy z zakresu słownictwa i gramatyki, fleksji i składni. Specyfika sanskrytu i literatury sanskryckiej wyraża się m.in. w oferowaniu odbiorcy barwnego wachlarza urzekających swą prostotą, a równocześnie zaskakujących bogactwem myśli dwuwierszy; pozwala to – już na początku kursu – delektować się urokiem tekstu oryginalnego. Stopniowo uczestnicy kursu przechodzą do lektury tekstów obszerniejszych i trudniejszych, fragmentów Bhagawadgity, Upaniszad, Pańćatantry, Ramajany oraz innych arcydzieł literatury dawnych Indii.

STAROGRECKI

Od poematów Homera zaczynały dzieci greckie uczyć się pisać, od Homera zaczyna się literatura Europy, od poprawiania Homera zaczyna się współczesna filologia. A Homer… to przecież dopiero początek! Wartość języka starogreckiego trudno przecenić. Literatura starożytnej Hellady dała początek wszystkim współczesnym dziedzinom naukowego życia. Po grecku mówili wielcy filozofowie i uczeni starożytności - Sokrates, Platon i Arystoteles, Pitagoras i Hipokrates, wielcy historycy - Herodot i Tukidydes, sławni twórcy dramatu antycznego - Ajschylos, Sofokles, Eurypides i Arystofanes. Pamiętali o tym wychowawcy młodzieży do lat pięćdziesiątych XX wieku, znajomość greki, obok znajomości łaciny była wyznacznikiem gruntownego wykształcenia Europejczyka, jako że to właśnie greka leży u podstaw współczesnej cywilizacji. Starożytna greka nie jest jednak tworem jednolitym i niezmiennym. Język Homera różni się nieco od języka Tukidydesa, ten zaś od greki pism Nowego Testamentu. Jak wszystkie języki świata greka zmienia się na przestrzeni dziejów, rozwija i przeobraża pod wpływem mowy sąsiadów. Język najwybitniejszych przedstawicieli poszczególnych gatunków zadecydował o jego użyciu w późniejszych czasach i ta raz ustalona zależność gatunku i dialektu trwać będzie aż do połowy XV stulecia.

Historia zapisu tego języka sięga zajęcia przez Greków Krety w XIV/XIII stuleciu p.n.e. i przejęcia przez nich pisma Minojczyków. Sylabariusz ów składał się z 87 znaków, będących odzwierciedleniem sylab lub całych wyrazów. Jednak umiejętność takiego zapisu Grecy z czasem zatracili. Drugi raz, pod koniec IX wieku p.n.e., przystosowali sobie inny alfabet, tym razem z grupy semickiej za pośrednictwem Fenicjan. Tego też alfabetu używają do dzisiaj a ponadto znany on jest powszechnie jako forma zapisu formuł w naukach przyrodniczych i ścisłych. W swojej klasycznej formie (przyjętej przez Ateny w 403 r. p.n.e.) liczy 24 znaki. Przełom w historii języka greckiego nastąpił po podbojach Aleksandra Wielkiego, gdy mowa Hellenów zawędrowała w najdalsze zakątki zamieszkałego świata i ze względu na mnogość i różnorodność etniczną użytkowników ujednoliciła się i uprościła. Powstał tak zwany koine dialektos czyli wspólny dialekt. Właśnie na ten dialekt przetłumaczono Septuagintę - najstarsze tłumaczenie ksiąg Starego Testamentu, w nim pisali św. Paweł i pierwsi Ojcowie Kościoła. Z koine we wschodniej części Imperium Romanum narodzi się potoczny język zwany romejskim i ewoluując trwać będzie aż do odrodzenia Grecji w latach trzydziestych XIX wieku. Ale tu zaczyna się juz historia języka nowogreckiego…

Dwuletni podstawowy kurs języka starogreckiego adresowany jest przede wszystkim do tych wszystkich, którzy chcą poznać język, literaturę, kulturę dawnej Hellady. Kurs rozpoczyna się od poznania alfabetu greckiego, co umożliwia od samego początku prace nad tekstami oryginalnymi. W początkowym etapie nauka opiera się co prawda w dużej mierze na tekstach specjalnie preparowanych, ilustrujących najważniejsze zagadnienia gramatyczne, w krótkim czasie jednak uczestnicy kursu zapoznają się z oryginalnymi tekstami starogreckimi, przy czym dokonując wyboru materiału dydaktycznego prowadzący zajęcia kieruje się zasadą stopniowania skali trudności. Kurs pozwoli poznać język w takim stopniu, by uczestnik po jego ukończeniu był w stanie samodzielnie, przy pomocy słownika, tłumaczyć rozmaite teksty prozatorskie i poetyckie. Znajomość języka starożytnych Greków jest kluczem do głębszego poznania wielkiej cywilizacji będącej podstawowym filarem naszej współczesnej cywilizacji, cywilizacji Zachodu.

ŁACIŃSKI

Kurs języka łacińskiego przeznaczony jest dla każdego, kto jest zainteresowany antykiem rzymskim oraz historią i kulturą starożytnej stolicy świata - Rzymu, przekazanej między innymi w formie bogatego piśmiennictwa. Łacina należy do grupy języków indoeuropejskich. Była używana początkowo przez mieszkańców Lacjum, potem w starożytnym Rzymie. Przetrwała upadek imperium rzymskiego i przez długie lata była językiem administracji, literatury, nauki i dyplomacji. język łaciński jest obecny w słownictwie wielu języków współczesnych, które czerpały z niego na różnych etapach rozwoju.

Proponowany kurs języka łacińskiego służy poznaniu języka w stopniu pozwalającym na samodzielne, jedynie przy pomocy słownika, czytanie łacińskich tekstów zarówno autorów starożytnych (jak Cezar, Cyceron, Liwiusz, Horacy czy Wergiliusz), jak i późniejszych, w tym autorów polsko-łacińskich (jak Długosz, Ostroróg czy Kochanowski). Do uzyskania tej umiejętności prowadzi systematyczne poznawanie w trakcie zajęć różnorodnego słownictwa i gramatyki, oraz praktyczne wykorzystanie tych wiadomości w rozmaitych ćwiczeniach. Lektura wielu tekstów, początkowo czytanek, następnie tekstów wzorowanych na dziełach autorów starożytnych, wreszcie oryginalnych, jest także okazją do poznania i zrozumienia świata antycznego oraz jego znaczenia dla rozwoju współczesnej kultury. Ze starożytnej oraz średniowiecznej i renesansowej literatury łacińskiej możemy nie tylko poznać historię, filozofię, medycynę czy architekturę tamtych czasów, ale także wzruszyć się czytając poezję oraz pośmiać przy utworach komediowych bądź satyrycznych.