Najmłodszy instruktor lotniczy w Polsce

Wywiad z Michałem Leszczyną – jednym z najmłodszych instruktorów lotniczych w Polsce, studentem Kierunku Administracja, specjalność - Administrowanie Ruchem Lotniczym na Uczelni Łazarskiego.

Skąd wzięła się u Ciebie pasja do latania?

Trudno powiedzieć. Wcześniej grałem zawodniczo w tenisa, ale w pewnym momencie uznałem, że pora na zmiany i zacząłem kurs lotniczy. Najpierw zrobiłem licencję szybowcową, co poszło mi całkiem dobrze. Od tego momentu skierowałem się ku lotnictwu na poważnie i poczułem, że to jest coś, co naprawdę mnie wciąga. Odnalazłem się w tym środowisku, pasuję do niego.

Co jest takiego wyjątkowego w lotnictwie? Niektórzy kojarzą to z filmem "Top Gun"

Wiele rzeczy, natomiast lotnictwo to nie "Top Gun". W tej branży liczy się przede wszystkim precyzja i cierpliwość. To nie jest świat pełen ryzykownych akcji i spontanicznych decyzji. Wręcz przeciwnie, tutaj wszystko wymaga zaplanowania i chłodnej kalkulacji.

Twoja kariera wygląda na nieco spontanicznie zaplanowaną.

Nie pochodzę z lotniczej rodziny, nikt mnie do latania nie namawiał. Zapisałem się na kurs szybowcowy, a kolejnym krokiem była licencja samolotowa. Miałem szczęście, bo mój sąsiad, kapitan i instruktor w PLL LOT, pomógł mi w wyborze szkoły lotniczej dzięki czemu trafiłem do LOT Flight Academy, gdzie zrobiłem wszystkie niezbędne kursy, w tym licencję zawodową. W tej samej firmie zaproponowano mi pracę jako instruktor, i od początku tego roku pracuję już w tej roli.

Jak to jest być jednym z najmłodszych instruktorów w Polsce?

W Polsce nie ma zbyt wielu instruktorów, a ja prawdopodobnie jestem jednym z najmłodszych. To spora odpowiedzialność, ale cieszę się z tego wyróżnienia.

Jakie masz odczucia w stosunku do egzaminów? Grałeś wcześniej zawodowo w tenisa, co pewnie nauczyło Cię dyscypliny. Czy egzaminy, jak na przykład ATPL, były dla Ciebie trudne?

Uważam, że egzaminy ATPL nie są takie straszne – wystarczy odpowiednio się przygotować, usiąść i wykuć materiał. Nie trzeba być wybitnie utalentowanym, by zostać pilotem, ale pracowitość jest konieczna. Żeby dostać się do linii, potrzeba także trochę szczęścia. Poziom pilotów jest różny – niektórzy mają ogromne doświadczenie, a inni po prostu przyswoili materiał do egzaminów i też sobie radzą.

Jakie cechy powinien mieć dobry instruktor?

Najważniejsze jest umiejętność reagowania na bieżąco. Szkoląc na jednosilnikowym samolocie wartym prawie milion złotych, trzeba dbać nie tylko o technikę, ale i o bezpieczeństwo lotu.

Czy specjalizujesz się w określonym typie samolotu?

Aktualnie latam w tzw. „małym lotnictwie”, czyli general aviation – lotnictwie nieliniowym, obejmującym szkolenia i aerokluby.

To oznacza, że ktoś może wynająć samolot, a Ty polecisz z nim?

Tak, to bardzo szerokie pojęcie – lotnictwo prywatne daje takie możliwości.

Jesteś zadowolony z miejsca, w którym jesteś teraz. Planujesz dalszy rozwój?

Możliwości rozwoju są ogromne – można przejść do linii lotniczych, latać sportowo, brać udział w pokazach. To inspirujące, zwłaszcza że znam osoby, które osiągnęły sukces w przeróżnych obszarach lotnictwa, jak legenda polskiego lotnictwa Jerzy Makula lub Michał Graczyk organizujący najpiękniejsze pokazy lotnicze- Antidotum.

Masz określoną ścieżkę kariery?

Na razie chcę latać jako instruktor, a później zamierzam również rozpocząć karierę w liniach lotniczych, by spełnić kolejne marzenie oraz mieć stabilny dochód. W lotnictwie pracuje się często na zasadzie B2B, a to oznacza, że moje zarobki zależą od liczby wylatanych godzin. Stały dochód da mi możliwość realizowania dalszych planów. Sky is the limit!

Od tenisa do lotnictwa – czy miałeś kogoś, kto Cię wspierał w tej drodze?

Decyzję o tym, by zostać pilotem, podjąłem samodzielnie. Nie miałem mentora, ale na różnych etapach szkoleń spotykałem mnóstwo fantastycznych ludzi, których podziwiałem i którymi się inspirowałem. W tym środowisku trzeba być strategiem i umieć decydować o swoim życiu.

Ile czasu minęło od momentu, gdy zrezygnowałeś z tenisa na rzecz latania?

To był długi proces. Zaczynałem od szybowców w 2019 roku, a szkolenia zakończyłem w 2023. W międzyczasie musiałem poczekać na możliwość podejścia do egzaminów ze względu na wiek i maturę, ale udało się.

Ile masz teraz lat?

21

Wow, robi wrażenie – gratulacje!

Dziękuję!

Jaką radę dałbyś osobom, które chcą podążać Twoimi śladami?

Muszą tego naprawdę chcieć, być cierpliwym i myśleć strategicznie. Trzeba też pamiętać w tym całym wirze szkoleń i egzaminów, aby po prostu czerpać radość z każdej minuty lotu.